Fransız İşçi Hareketi

Fransız İşçi Hareketi

Fransız işçi hareketi ilk kez 1848 Devrimi’nde etkin bir güç olarak ortaya çıkmıştır. 1848 Devrimi’nin bastırılmasından sonra Fransız işçilerinin devletin denetimindeki sendikalarda kısmi örgütlenmesine izin verildi. 1870 sonrasında işçi hareketi başlıca Saint-Simon, Fourier, Cabet ve Proudhon gibi kuramcıların etkisindeydi. Bunlar işçilerin bağımsız bir siyasi örgütü olmasına karşıydılar. Paris Komünü sırasında Marx’ın düşünceleri Fransa’da yaygın olarak bilinmiyordu. Komünde Proudhoncular ve aktif azınlık kuramlarıyla şiddet yöntemlerini savunan Blanquiciler’in etkisi büyüktü.

Paris Komünü’nün yenilgisinden sonra 1876’da toplanan Paris Kongresi kooperatifçilik ilkelerine dayanan bir programı benimsedi. 1879 Marsilya Kongresi’nde ise ilk kezMarxist bir programı olan bir işçi partisinin kurulmasının gerektiği saptandı. 1880’lerde affa uğrayan Komün önderlerinin serbest bırakılmasıyla sosyalist hareket içindeki bölünmeler yeniden hız kazandı. Sosyalistler’in 1880 seçim yenilgisinden sonra 1882’de ikiye ayrılan partinin sol kanadının önderleri olan Guesde, Lafargue ve Deville bir yandan Proudhoncular’a ve Anarşistler’e karşı mücadele ederken, diğer yandan özellikle kuzey ve orta Fransa’nın madencilikle uğraşan bölgelerinde ve sendikalarda etkilerini artırdılar. 1893’e gelindiğinde parlamentoya 50 sosyalist milletvekili girmesine karşın, Fransız işçi hareketinin bölünmüşlüğü buraya da yansımıştı. 1905’te tüm sosyalist gruplar sağlam ilkesel birlikten yoksun olarak, Sosyalist Parti’de (SFIO-İşçi Enternasyonali “II.Enternasyonal” Fransa Şubesi) birleşti.

Türk ve Dünya Ünlüleri Ansiklopedisi