DOĞAL  HUKUK

Her yerde ve her zaman için geçerli, değişmez, en üstün ve en mükemmel olduğu ileri sürülen hukuk kuralları bütününe doğal hukuk denmektedir. Belirli bir ülkede ve belirli bir zamanda uygulanmakta olan hukuk kurallarından üstün olduğu, toplumun sorunlarına en uygun çözümler getirdiği ve bu nedenle de
pozitif hukuk kuralları üzerinde etkide bulunduğu kabul edilmektedir. İnsan tabiatından doğduğu savunulan doğal haklar, zaman ve mekâna bağlı olmadan her zaman için vardır ve onlardan vazgeçilmesi, başkasına devredilmesi mümkün olmayan temel hak ve hürriyetler şeklinde belirmektedirler. Orta çağda Kilise çevreleri, Yeni Çağ’da İse hümanist filozoflar tarafından savunulmuştur. Hugo Grotius (Öİ.1645) ile Samuel Pufendorf (öi.1694) doğal hukuk fikrinin temsilcileridir. Pratikteki hukuk, devletlerden ve toplumlardan önde geldiği savunulan doğal haklara yaklaştıkça mükemmelleşmektedir. Yaşama, hürriyet ve eşitlik doğal hakların başlıcaiarıdır. Çağdaş anayasalarda doğal haklar, temel hak ve hürriyetler kısmında düzenlenmekte ve bunlara atıflar yapılmaktadır. Doğal haklar, gerçek bir varlığı olmadığı, teorisyenlerin zihninde yatan bir hukuk idealini yansıttığı, savunanlar arasında görüş birliği bulunmadığı gibi bakımlardan eleştirilmiştir. Özellikle pozitif hukuk savunucuları, her yerde ve her zaman geçerli bir hukuk bulunmadığı, sadece en iyi uygulanan bir hukukun felsefe/doalhukuk olabileceğini söylemişlerdir.

(SBA)

Doğal hukuk kuramı

Doğal hukuk kuramı, doğal hukuk veya doğa hukuku (Latince: lex naturalis) içeriği doğal olarak var olan, doğal olarak ayarlanmış ve her şeyin üzerinde (her zaman ve her yerde) geçerliliğe sahip bir hukuk olarak tanımlanabilir. Bu kuramı destekleyenler arasında Aristoteles ve Thomas Aquinas da yer alır ki, Thomas Aquinas’ın tavrı Katolik Kilisesi tarafından da kabul edilmektedir. Doğal hukuk kuramı gerek etik gerekse hukuk felsefesi açısından büyük önem taşımaktadır ve farklı filozofları farklı yönlerde etkilemiştir.

Vikipedi