Semûd

Kur’ân-ı Kerîm’de 26 âyette geçen Semûd kavmi, eski kaynaklara göre Hicaz’ın Hicr bölgesinde yaşamış Sâmi bir kavimdir. Uzun müddet Asurluların hakimiyyeti altında kalmışlardır. Hicr ve çevresinde bulunan kayalara kazılmış kitabelerin bunlara ait olduğu sanılmaktadır. M.Ö.V. asır sonlarında Semud’dan artık hiç bir eser kalmamış bulunuyordu.

Kur’ân-ı Kerîm’e göre Semûd kavmine uyarıcı olarak Salih peygamber (bk.Salih, Hz.) gönderilmiştir. Salih peygamber onları Allah’a şirk koşmamağa ve doğruluğa çağırır. Semûd kavmi Hz.Salih’e inanmazlar, onunla alay ederler. Sonunda, şayet bir mucize gösterirse kendisine inanacaklarını vaad ederler. Hz.Salih de onlara mucize olarak kayadan bir deve çıkarır ve devenin içtiği sudan daha çok süt vereceğini söyler. Günler geçer, devenin içtiği sudan daha çok süt verdiğini görürler. Fakirler ondan faydalanırlar. Ne var ki Semûd’un basireti bağlanmıştır. Kanâat getirmezler. “Bu bir sihirdir” deyip deveyi su içmekten alıkoyarlar. Sonra daha da ileri gidip devenin ayağını kırar ve ölümüne sebep olurlar.

Mucize isteyen bir kavim, sonuca katlanmak zorundadır. Yani mucizeye inanmalıdırlar. Aksi takdirde İlâhî şazab o kavmi ansızın yakalayıverir. Bütün ilâhı azablar, mucizeyi isteyip te inanmamış kavimlere gelmiştir.

Nihayet Hz.Salih, Semûd kavmine ‘Hadi doğru isen bize vaad edip durduğun azabı göster” diye istihza ettikleri haberi verir. Müthiş bir gürültü uğultu ve sarsıntı ile Semûd yerle bir olur. Yok olur gider (A’raf suresi 7/73-80.; Hûd suresi 11/61-69.; 27/45-53. ayetler…..)