Şemsîler

Zikir ve esma île süluku kabul eden tarikatlerde “şube” ve “kol” denilen küçük bir farkla asıl tarîkatten ayrılan ve adeta başka bir tarikat sayılan zümre mensupları vardır. Bu şeklide tarikatlardan tarikatlar türemiş bu usul yakın zamana kadar devam etmiştir.

İşte Mevlevilik’te Ehl-i Sünnet olan “Sultan Veled” tarikinin dışında bir de İmamiyye akidesine yaklaşan “Şems kolu” vardır ki bunlar bazı kaynaklarda “Şemsîler” diye adlandırılmışlardır. Şems kolundan olanlar, Alevidir; rinddir, ehl-i beyte mensubtur. Yalnız bıyıklarını kesmemek, sakallarını kısa bırakmak, sikkelerini kaşlarına indirmek, gülbanglerini “Dem-i Hazret-i Mevlânâ, sırr-ı Şems-i Tebrizî Kerem-i İmam-ı Aii, Hu diyelim Hu” cümlesiyle bitirmek gibi davranışları ile diğer Mevlevîlerden ayrılırlar.

16. ve 17. yy. larda Divâne Mehmed Çelebi, Yusuf Sine-çâk ve bunlara bağlı olanlar gibi bazen Kalenderîlere uyarak baş ve yüzlerini tamamen traş eden, bazan Bektaşilerin “Oniki dilimli Şems külahı”nı giyen Mevlevıler, ki bunlar Vâhidfnin 15. yy.da yazdığı Menâkıb-ı Hâce-i Cihan ve Netice-i Can adlı risâiesinde “Şemsler” diye adlandırılmaktadr.