Maniyerizm Akımı Nedir, Özellikleri, Sanatçıları, Hakkında Bilgi

Maniyerizm

Maniyerizm deyimi genelde, Leotıardo da Vinci, Michelangelo ve Raffaeüo’nun temsil ettiği Yüksek Rönesans Klasikçiliği ile Carracciler, Caravaggio ve Bemini gibi sanatçıların Barok’u hazırlayan girişimleri arasında kalan bir dönemin sanat anlayışım tanımlar. Maniyerizm, yaklaşık 1510-1610 arasında yok olmaya yüz tutan Klasikçilik ve henüz kendini bulamamış Barok ile iç içe gelişmiştir. Bu yüzden dönemin sanatçılarının yapıtları, klasik ve barok nitelikleri değişen ölçülerde içermekle birlikte, ortak bir özellik olarak Maniyerizm’de birleşirler.

Sanat dünyasında 1390’dan beri kullanılmakta olan maniera deyimi Cennino Cennini (ykş. 1370-ykş. 1440), Ghiberti ve Vaşari gibi yazar-sanatçılarda bireysel ya da dönemsel üslup anlamlarına gelmekteydi. 17. yy’ın klasikçi sanat kuramcısı G. Pietro Bellori’nin doğaya ve eski ustalara sırt çeviren ressamların fantastik düşüncelere dayanan atölye içi uygulamaları tanımı ile Maniyerizme kazandırdığı olumsuz anlam, 19. yy’ın sonuna değin geçerliliğini korumuştur. Sanat tarihçisi H. Wöllflin ve izleyicilerine göre de Maniyerizm, Rönesans ve Barok arasında yer alan (ve sanatta belirli aralıklarla görülen) bir bozulma dönemi üslubudur. Ancak 20. yy’da AvusturyalI sanat tarihçisi Alois Riegl (1858-1905) ve özellikle de Max Dvordk’ın (1874-1921) 16. yy sanatını, iktisadi ve ahlaksal bunalımların yaşandığı bir dönemin bireysel üslup taşkınlıkları olarak değerlendirmelerinden sonra Maniyerizm, Rönesans ideallerinin yozlaştırılması anlamına gelmekten kurtulmuştur.