ﻢ Mim Harfi, Harfinin Okunuşu, Anlamı, Hakkında Bilgi
Mim (ﻢ) Arap alfabesinin yirmi dördüncü harfi.
Türk alfabesinin on altıncı, ebced tertibinin ve Fenike alfabesinin on üçüncü harfi olup ebced (cümmei) hesabında sayı değeri 40’tır. Fenike alfabesinde adı “su” anlamına gelen memdir. Ârâmîce ve İbrânîce’de memmâyim, Yunanca’da mü şekline dönüşen harf Arapça’da mîm olarak söylenir. Arap dilcileri bu kelimenin “şarap, zâtülcenp (satlıcan) ve toplanma” anlamlarına geldiğini kaydeder. Hiyeroglif alfabesinde ve Doğu sanatında su sembolü olarak geçen dalgalı çizgi şeklinden doğup geliştiği, Arap alfabesinde dalgalı kısmın zamanla sıkışarak topuz biçimini aldığı, düz akışı simgeleyen kuyruk keşidesinin aynen devam ettiği kabul edilir. Harfin Süryânîce’deki şeklinin yağmur simgesini andırdığı belirtilir. Kıraat âlimlerine göre mîm genellikle izhar ile okunur ve asıl harf kabul edilir. Yalnız bâ harfinden önce gelen sakin mîm ihfâ ile okunur ve fer’î harf telakki edilir.
Sîbeveyhi’ye göre mîmin mahreci iki dudak arası olup telaffuzu için hava ağızdan geçerken geniz boşluğuna basınç yaparak uğultulu (gunne), açık (mechûr) ve sert (şedîd) bir sesin meydana gelmesine sebep olur. Halîl b. Ahmed’e göre mîm çıkarılırken dudaklar kapandığından kapantılı bir ünsüzdür İbn Sînâ’-ya göre mîmin çıkış yeri kısmen dudakların arası, kısmen de geniz boşluğu olup hava geniz boşluğundan geçerken uğultulu bir sesin oluşmasına yol açar. Şarkiyatçılara göre mîm kapantılı, yumuşak, geniz ünsüzü olan bir dudaksıldır. Mîm sesinin belirleyici ve ayırıcı sıfatları cehr, beyniyye ve gunne-dir. Buna göre telaffuzunda ağız boşluğunda nefes akışı kesilip ses akışı devam ettiği sırada (cehr] genizde nefes ve ses akışının eş zamanlı olarak sürmesiyle vızıltılı- uğultulu bir ses (gunne) meydana gelir; bu ses sert-yumuşak [şiddet-rihvet] arasında orta tınıda [beyniyye, mutavassıta] bir karakter gösterir. Ayrıca mîmdeki ses izlâk, infitâh, inhifâz, terkik ve zuhur sıfatları gereği telaffuzu dile hafif ve kolay gelen (izlâk) açık ve ince bir sestir.