Edebi Şahsiyetler

Tony Garnier Kimdir, Hayatı, Eserleri, Hakkında Bilgi

GARNİER, Toni (1869-1948)

Fransız mimar ve kent tasarımcısı. Çağdaş mimarlıkta yeni malzemelerin, yöntemlerin kullanılması yolundaki çalışmaları, kentleri bir bütün olarak ele alan tasarımlarıyla çağını aşan öneriler getirmiştir.

13 Ağustos 1869’da Lyon’da doğdu, 10 Ocak 1948’de La Bedoule’da öldü. Mimarlık eğitimine 1886’da Lyon Güzel Sanatlar Okulu’nda başladı. 1889’da Paris’e gitti ve eğitimini buradaki Güzel Sanatlar Okulu’nda sürdürdü. 1899’da okulun Roma Bursu’nu kazanarak Roma’ya gitti. Villa Medici’de çalışmalar yaptı. 1903’te kısa bir süre için Yunanistan’a gitti. 1904’te bursu sona erince Lyon’a döndü. 1905’te kentin başmimarlığına getirildi, bu görevinde çeşitli yapılar, kent planları tasarladı ve uyguladı. 1912’de Lyon’daki bölgesel mimarlık okulunda öğretim üyesi oldu. 1913-1914 arasında bu kentte düzenlenen uluslararası kent planlaması sergisinin yönetici mimarlığı görevini yürüttü, 1920’de bir süre Danimarka ve Almanya’da incelemelerde bulundu. Döndükten sonra gene Lyon’da çalışmalarını sürdürdü, çeşitli mimarlık yarışmalarına girdi, Lyon içinde ve dışında yapıtlar oluşturdu.

Garnier’nin mimarlık eğitimini sürdürdüğü 19. yy’ın sonlarında sanayileşmeyle birlikte yeni yapı malzemeleri, yeni yapım yöntemleri ortaya çıkmış, ama bunlara özgü biçimlendirme yolları henüz araştırılmamıştı. Mimarlar yapılarında tarihsel üslupları yineliyor, çağdaş malzeme ve yöntemlerden yararlansalar bile onları geçmişten alınmış biçimlerle, geleneksel malzemelerle örterek kullanıyorlardı. Yeni malzeme ve yöntemler, mimarların kendi uğraş alanı içinde görmedikleri üretim, ulaşım, vb gibi işlevlerde mühendislerce uygulanıyordu. Kent planlaması alanında ise sanayileşmenin neden olduğu hızlı ve sağlıksız büyümeyi karşılayacak fiziksel planlama önlemleri, ancak 19. yy’ın son on yılı içinde tartışılmaya başlamıştı. Yeni malzeme ve yöntemlerin çağdaş mimarlıkta kullanılarak kendilerine özgü biçimlere dönüştürülmesi de, kentleri bir bütün olarak ele alarak, onların işlevlerine göre alt birimlere ayıran yeni planlama düşünceleri de ancak 20. yy’ın başlarından sonra ağırlık kazanmıştır.