Sancak-ı Şerif

Hz. Muhammed (s.a.v.) zamanında savaşalar kullanılan ve İstanbul’daki Topkapı Sarayı’nda mukaddes Emânetler arasında muhafaza edilen sancak. Âlem-i nebi, Âlem-i şerif, Liva-i şerif, Livâ-i saadet diye de anılır.

Sancak-ı Şerifin ne zaman Osmanlıların eline geçtiği tam olarak bilinmemekte ise de bu konuda çeşitli rivayetler vardır. Bunlardan üçü şunlardır. Bir rivayete göre Yavuz Sultan Selim Mısır’dan getirmiştir. Diğer bir rivayete göre Yavuz’un Mısır’a beylerbeyi tayin ettiği Memlûk ümerâsından Hayır Bey tarafından İstanbul’a gönderilmiştir. Üçüncü rivayette de bu sancak Şam’dan getirilmiştir.

Osmanlı tarihinde ilk olarak III. Mehmet sancağı 1596’da Eğri Seferine götürdü. Daha sonraki yıllarda padişahlar savaşa gitmemeye başladılar. O zaman Sancak-ı Şerif ordulara kumandanlık yapan sadrazam veya Serdar-ı Ekremle birlikte götürülürdü. Ayrıca Sancak-ı Şerif Osmanlı Devleti’ne karşı çıkan isyanları bastırmak için de kullanılırdı II. Mahmut 1826’da yeniçeri ocaklarını kapattığı Vaka-i Hayriye sırasında Sancak-ı Şerif’in açılmasını emretmiş, sancağın sembolik önemi İstanbul halkının padişahı yeniçerilere karşı desteklemesinde büyük bir rol oynamıştı. (Sancak Şerif İhracı-Çıkarılması)

Sancak-ı Şerife Osmanlılar tarafından büyük bir kıymet verilmiş ve bu sancağın çıkarılmasıyla yediden yetmişe kadar herkesin cihâda iştirakinin farz olduğu kanaati benimsenmiştir.