Şecere-i Rıdvân

“Hoşnutluk ağacı” manasına gelen bir terkibtîr. Hudeybiye anlaşması (H.6/628) ve bu anlaşmadan önce müslümanların Hz. Peygamber’e ve İslâm’a bağlılık yemini yaptıkları “Bi’ât-i rıdvân” bu ağacın altında vuku bulduğundan bu isimle tarihe geçmiştir (bk. Hudeybiye, Hudeybiye Barış Antlaşması).

Kaynaklar, bu ağacın, isminin şöhretine rağmen, kısa zamanda diğer ağaçlarla karıştırıldığını ve bilinmez tanınmaz olduğunu belirtirler. Nitekim, Hudeybiye musâlahasında hazır bulunanlardan Müseyyeb b. Hazn adındaki sahâbî, anlaşmadan bir yıl sonra Hudeybiye’den geçtiğini, fakat Şecere-i rıdvân’ı tanıyamadığını ifade etmiştir ki, bazı müslümanlar, bu ağacın tesbit edilememesinin ilâhi bir rahmet olduğunu, zira eğer tanınsaydı, halk tarafından bir nevi putlaştırılabileceğini, bunun da İslâm hükümlerine aykırı olduğunu belirtmişlerdir. Buna karşın müteakip yıllarda şeceretü’r-rıd­vân veya onun yerine başka bir ağaç zi­yaret edilerek altında namaz kılınma­ya başlanmış, durumu öğrenen Halife Ömer. zamanla kutsallaştırılacağı kay­gısıyla bu ağacı kestirmiştir.