Paul Tillich – Din Felsefesi

Paul Tillich – Din Felsefesi

Vahiy, Tanrı’nın etkinliğinden; ‘din’ insanın etkinliğinden
söz eder. (s. 37)

Din felsefesi, dinin vahiy olma iddiasını göz önüne
getirmezse objesini kaybeder ve gerçek dinden söz edilemez; bu iddiayı
kaybettiği zaman teoloji olur.

Din felsefesi bu iki yolu da kullanamaz. (s. 38)

Din felsefesi dini fonksiyonun ve bu fonksiyonun
kategorilerinin teorisidir. Teoloji, din kavramlarının somut tasavvurunun
normatif ve sistematik biçimde sunulmasıdır.

Fenomenoloji için din, özün sezgisine giriş yoludur.
Fenomenolojinin temeli, sözün demek istediği şeyin sezgisine sahip olmaya
çalışmaktır. (s. 61)

Anlamın ilk öğesi, her anlam fiilinde verilen bilinçtir,
anlamların birbirine bağlanması gerektiği bilincidir: anlamı bütünden, dünyadan
izole etmenin imkânsız olduğunun bilincidir. (s. 66)

Din, şartsız olana doğru, kültür ise şartlı biçimlere ve
onların birliğine doğru yönelmedir. (s. 70)

Ruhun özü sadece kutsal ruhta gerçekleşir. Kültür dinin
ifade biçimi; din, kültürün muhtevasıdır. (s. 83)

Mistisizm, tapınmayı eleştirmez, onu aşar. (s. 125)

Agope; Platon
felsefesinde, ‘iyilik’, güzellik gibi, ezeli ebedi ve yetkin idealara duyulan,
zaman zaman ahlaki, manevi ya da ruhsal bir temeli olan aşk için kullanılan
Yunanca terim.

Türkçeleştiren: Zeki Özcan

Alfa Yayınları, Eylül 2000