Ortaçağ Felsefesi Nedir, Özellikleri Hakkında Bilgi

Ortaçağ felsefesi, günümüzde Ortaçağ olarak bilinen çağın felsefesidir ve kabaca Batı Roma İmparatorluğunun 5. yüzyılda C.E. düşüşünden 16. yüzyılda Rönesans dönemine uzanmaktadır. Bağımsız felsefi araştırma projesi olarak görülen ortaçağ felsefesi, sekizinci yüzyılın ortalarında Bağdat’ta ve Fransa’da, Charlemagne çevredeki mahkemesinde 8. yüzyılın son çeyreğinde başladı. Kısmen, klasik dönemde Yunan ve Roma’da geliştirilen eski kültürün yeniden keşfedilmesi ve kısmen de teolojik sorunlara hitap etme ve kutsal öğretiyi laik öğrenme ile bütünleştirmenin gereği olarak tanımlanmaktadır.

Ortaçağ felsefesi tarihi geleneksel olarak iki ana döneme ayrılmıştır: Aristoteles ve Platon’un eserleri korunmuş ve yetiştirildiği 12. yüzyıla kadar Latin Batı’sındaki dönem ve 12. yüzyılın altın çağları, 13. ve 14. yüzyıllarda, eski felsefenin iyileşmesinin doruk noktasına, Arap telaffuz yorumcularının resepsiyonuna ve Din Felsefesi, Mantık ve Metafizik alanındaki önemli gelişmelere tanık oldu.

Rönesans hümanistleri, ortaçağ dönemini Yunan ve Roma kültürü arasındaki klasik çağın barbarca bir “orta” dönemi ve klasik kültürün yeniden doğuşu ya da yeniden doğuşu olarak görüyorlardı. Modern tarihçiler, Ortaçağ çağını, Hıristiyan teolojisinden büyük ölçüde etkilenen felsefi gelişmelerden biri olarak görüyorlar. Çağın en önemli düşünürlerinden biri olan Thomas Aquinas, kendini asla bir filozof olarak görmemiştir ve filozofları her zaman “Hıristiyan vahiyde bulunan doğru ve uygun bilgeliğe boyun eğmeden” eleştirmiştir.

Bu dönemde tartışılacak sorunlar, inancın akıl, şahsın varlığı ve basitliği, ilahiyat ve metafizik amacı ve bilginin, evrensellerin ve bireyleşme sorunlarının ilişkisidir.

Ortaçağ felsefesinin özellikleri

Ortaçağ felsefesi karakteristik olarak teolojiktir. Avicenna ve Averroes’ın olası istisnaları ile ortaçağ düşünürleri kendilerini filozoflar olarak görmezlerdi: onlar için filozoflar Platon ve Aristo gibi eski putperest yazarlardı. Ancak, teolojileri yöntemleri ve mantıksal teknikleri kullandılar. Zorlayıcı teolojik soruları ve doktrin noktalarını ele alan eski filozofların. Thomas Aquinas, Peter Damian’yı takiben, felsefenin teolojinin elçisi olduğu (ancilla theologiae) savundu.

Bütün çalışmalarının altında yatan iki ilke şunlardır:

Gerçeği keşfetmek için mantık, diyalektik ve analiz kullanımı, oran olarak bilinir.
Antik filozofların, özellikle Aristoteles’in içgörülerine ve onların otoritesine saygıya saygıya saygı gösterin (auctoritas).
Felsefe anlayışlarını teolojik öğretim ve vahiy ile koordine etme yükümlülüğü (konkordiya)

Dönemin en tartışılan konularından biri, inancın akılla karşılaştırılmasıydı. Avicenna ve Averroes ikisinin de nedeninin tarafına yaslandı. Augustine, felsefi soruşturmalarının Tanrı’nın otoritesinin ötesine geçmesine hiçbir zaman izin vermeyeceğini belirtti. Anselm gördüğü şeye karşı inanç ve saldırıya izin veren bir yaklaşımla iman üzerine saldırı girişiminde bulundu. İnanç / sebep sorununun Augustinian çözümü, iman etmek ve daha sonra anlamaktır.

İlahiyat

Ortaçağ felsefesi karakteristik olarak teolojiktir. Bu dönemde tartışılan konular arasında:

İlahi özelliklerin uyumluluğu sorunu: Sınırsız güç, her şeyin bilgisi, sınırsız iyilik, zamanın dışındaki var olma, maddi olmayanlık ve mantıksal olarak birbiri ile tutarlılık gibi geleneksel olarak Yüce Varlık’a atfedilen nitelikler nelerdir?
Kötülük Sorunu: Klasik filozoflar kötülüğün doğası üzerine spekülasyon yapmışlardır; ancak, çok güçlü, bilen, seven bir Tanrı’nın, ortaçağda kötülüğün ilk ortaya çıktığı bir sistem nasıl oluşturulabileceği sorununun çözümü.
Özgür irade sorunu: Benzer bir sorun, ‘ilahi ön bilginin’ – gelecekte neler olacağına dair Tanrı’nın bilgisi – kendi iradesine olan inancımızla uyumlu olduğunu açıklamaktı.
Zekanın ölümsüzlüğü, ruh ile akıl arasındaki birlik veya birliktelik ve ruhun ölümsüzlüğüne inanan entelektüel temel hakkında sorular.
Maddi olmayan maddelerin, örneğin meleklerin olup olamayacağı sorusu.

Metafizik

Birçok bilimsel araştırmacı, Aristo’nun Metafizik’in 12. yüzyılın ortalarında ‘yeniden keşfedilmesinden “sonra, bu eseri (özellikle de Aquinas ve Scotus) yorumladı. Evrensel sorun, o dönemde meşgul olan ana sorunlardan biriydi. Diğer konular arasında:

Hylomorfizm – Aristoteles doktrininin gelişimi, münferit şeylerin bir malzeme ve biçim bileşiğidir (heykel granitten oluşan bir yapıdadır ve heykel üzerine şekillenmiştir)
Varoluş – varlık olmak
Nedensellik – Nedensellik tartışması çoğunlukla Aristoteles hakkındaki yorumlardı, başta Fizik, Gökler Üzerinde, Üretkenlik ve Yolsuzluk üzerine. Bu konu alanına yaklaşım benzersiz bir biçimde ortaçağymış, evrene yapılan rasyonel araştırmalar Tanrı’ya yaklaşmanın bir yolu olarak görülüyor. Duns Scotus’un Tanrı’nın varlığının kanıtı nedensellik kavramına dayanır.
Bireyleşme. Kişiselleşme sorunu, verilen her tür üyeyi nasıl bireyselleştirdiğimizi veya sayısal olarak ayırdığımızı açıklamaktır. Sorun, aynı türün bireysel meleklerinin birbirinden nasıl farklı olduklarını açıklamak zorunda kaldığında ortaya çıktı. Melekler önemsizdir ve sayısal farkları, yaptıkları farklı meseleyle açıklanamaz. Bu tartışmanın ana katkısı Aquinas ve Scotus’du.