Münacat Fuzuli Şiirleri

Yâ Rab kerem it ki hor ü zârum
Dergâha besî ümmîd-vârum

Toprakdan eyledün bir insan
Müstevcib-i akl û kâbil-î can

Ger cân ise hâk-ı dergehindür
Ver akl ise sâlîk-i rehindür

Men cân içide gülşen-i hârum
Ve yine akil-î pür gubârum

Nem var kîm lâf îdem özümden
Mahv eyle benûm özümden

Ol gün ki yok îdi bende kudret
Kıldun mana gaybetümde rağbet

Can virdün ü sâhîb-i idil itdün
İdrâk-ı umura kâbil itdün

Çün akl ile can emânetündür
Mende eser-î inâyetündür

Bunları menûmle zâri kılmâ
Bir nice azîzî hôr kılmâ

Tâ kim bu makamı terk idende
Senden mene azm îdüp gidende

Menden ceza ile gitmesünler
Dergâha şikayet itmesünler

Şôm olmasun onlara visalüm
Olmasun onlardan infiâlüm.

Fuzûlî