Maurice Blanchot – Öteye Adım, Yok Ötesi
takıntıdan farkı yok bunun. Ölüm bir sınır, ötesi yok. Tam o noktada bir sınır
deneyimi olarak yazmak. Yaptığını/yazısını bu şekilde tanımlamış (başarılı bir
halkla ilişkiler çalışması).
kurtaramadım kendimi.
öldü” (zamanını belirleme şansımız varmış gibi…) bu ifadeye atıf yapar gibi
yazıyor Blanchot; sözcükleri kesilmiş, sonlandırılmış, öldürülmüş gibi. İnsanlar
gibi sözcükler için de ölüm hali mümkün mü? Ya da sadece ölümü vurgulamak üzere
böyle bir tarz ortaya koymuş.
Ölüme alışık değiliz.
Ölüm düşüncesi, ölümü düşünmemize yardımcı olmaz.
Yazının sınırında hep sessiz yaşamaya mecbur olmak…
Yarım yamalak bir an mı
Kesinlikle bir yalan mı
Oturmamış bir hakikat mi
Sessiz bir arzu mu
Belleğin o katı mutsuzluğunda sanki herkes belleği sahiplenebilirdi ama unutmak kimsenin değildi.
Geleceğin boşluğu, ölüm orada geleceğimize sahiptir.
Geçmişin boşluğu, ölüm orada mezarı olan varlıktır.
Tarih, rastlantının başka türlü söylenişidir.
Yaşam, ölümün yasakladığı şeydir.
Kurtar beni uzun sürmüş bu sözden.
Ben bilmiyorum, bilmemeyi becerebilecek bir ben yok.
Uzaklar yakını çağırır.
Ama eğer her an zaten yok olmuş olsaydım hangi varlığın gölgesini sahiplenecektim ki. Bir yanıtın eksikliğinden oluşan garip boşluk.
Yasaya karşı gelme; gerçekleşmesi olanaksız olanın önlenemez gerçekleşmesidir ve ölüm eylemi işte (tamda) budur.
Ölmek hayalden, hayallere özgü ağırlıktan daha hafiftir.
Bilgi kaygı verir ama gene de kaygı bilmeye bağlı değildir.
Sanki bilme, bilmeye dayanamayacağımız şeyi bilmemiz için bize verilmiş gibidir.
Yaşamın barındırdığı umut olmadan yaşama karşı umudun dönüşümü de olmadan (buna saldırganlık deniyor) yaşamak, yaşamak mıdır, ölmek midir?
İçinde yok olduğum, herkesin bendeki kaygısı.
Kendinden kurtulmak için başkalarından yararlanmayı düşünme; kendine mahkumsun, başkasını benimseyebilmek için bir başkasının daha olması gerekir. Ama ben, sen olarak hiçbir şey değilim. Hiçbir şey.. İşte gereken de bu zaten, dayanılmaz olan hiçbir şeye dayan.
Yakın olanın uzak olana övgüsü…
Kurtar beni uzun sürmüş bu sözden…
yoktur. Ötesi ölümdür. Bu iki arada bir derede olmanın bir tür topografisini
bize sunmaktadır yazar.
kenarındaki tutanağıdır.
bir kendinden ayrılıştır.
Notlar
düşünce ölüme gebedir; her düşünce, son düşünceye dönüşmektedir.
(…) seni belirledi. (s. 21)
olduğu için hep eksik olan bir sözcük. Bir sözcükten başka hiçbir şey değil.
(s. 24)
açıklamaktadır).
fiil kipleri bir tane, daha doğrusu ikili bir kip var, sonraya bırakılan bir
aynılık… (s. 32)
geleceğe bağlamayı sağlar, geçmişle gelecek değiş tokuş edilemez yine de…
boşluğu: ölüm orada mezarı olan varlıktır. (s. 35)