Edebi Şahsiyetler

Kenji Mizoguchi Kimdir, Hayatı, Filmleri, Hakkında Bilgi

MİZOGUÇİ, Kenji (1898-1956)

Japon film yönetmeni. Toplum değerlerinde gelenekselle çağdaş arasındaki çatışmayı ustaca anlatmıştır.

16 Mayıs 1898’de Tokyo’da doğdu, 25 Ağustos 1956 da Kyoto’da öldü. Bir marangozun oğluydu. Çocukluğunda, ablasının geyşa olduğunu görmesi, kişiliğini çok etkiledi. On yedi yaşında, annesi ölünce ablasıyla bir arada yaşadı. 1917’de Kobe kentinde bir gazetede kısa bir süre grafikçilik yaptı, şiirler yazdı. Üç yıl Tokyo’daki Nikkatsu stüdyolarında oyuncu olarak çalıştı. 1922’de film yönetmenliğine geçti.

Tokyo’nun kenar mahallelerindeki insanların 19. yy’ın ikinci yarısındaki yaşamlarını konu alan birçok film çevirdi. İlk filmlerinden Galto no suketçi (“Sokak Taslakları”) ve Kami-hengyo haru no sasayaki (“Bir Kâğıt Bebeğin İlkbahar Fısıltıları”) 1930’larda gelişen Japon Gerçekçiliği’nin habercisiydi. Naniva ereji (“Naniva’ya Ağıt”) ve Gionno şimai’de (“Gion Hemşireleri”) çağdaş toplumdaki kadını sevecen bir yaklaşımla anlattı. 1935’ten sonra gittikçe yayılan Japon milliyetçiliği sanatçıların konu seçmesini sınırladı. Uygulanan sıkı sansür yüzünden Mizoguçi de öbür Japon yönetmenler gibi siyasal açıdan tehlikesiz filmlere yöneldi. II.Dünya savaşı sonrasında kadınlar üstüne önemli filmler yaptı. Japonya’da kadınların geleneksel kurban rolünü, sürekli özveride bulunma zorunluluğunu çağdaş bir yorumla irdeledi.

Mizoguçi filmlerinin planını çekim çalışmaları sırasında saptama yolunu seçmişti. İzleyiciyi sıkacak denli uzun çekimler ve değişmeyen görüntüler onun sinema dilinin özelliklerindendir. 1953’te çektiği Ugetsu monogatari (“Yağmurdan Sonraki Soluk Ayın Öyküleri”) Japon sinemasının başyapıtlarından sayılır. Bu filmin görsel yapısını bir ressam, içeriğini ise bir şair gibi işlemiştir. Yaşamı boyunca seksenden çok film yönetmiş olan Mizoguçi, Uzo ve Kurosava ile birlikte Japon sinemasının en büyük ustalarından biri olmuştur.

•    YAPITLAR (başlıca): Galto no suketçi, 1925, (“Sokak Skeçleri”); Kami-nengyu haru no sasayaki, (“Bir Kâğıt Bebeğin İlkbahar Fısıltıları”); Naniva ereji, 1936, (“Nani-va’ya Ağıt”); Gionno şimay, 1936, (“Gion Hemşireleri”); Ugetsu monogatari, 1953, (“Yağmurdan Sonraki Soluk Ayın Öyküleri”); Tokay kökyogaku, 1929, (“Büyük Kent Senfonisi”); Akasen citay, 1956, (“Kırmızı Işık Bölgesi”).

Türk ve Dünya Ünlüleri Ansiklopedisi