Hâricîler (Hâricîye, Havâric)

Hz.Ali döneminde ortaya çıkan siyasî ve itikadî mezhep. Mezhebe Hâricilik adının verilmesi konusunda çok çeşitli yorumlar yapılır. Mezhepler tarihçilerince en çok kabul gören yoruma göre, mezhep üyeleri, ümmetin başındaki hak imam olan Hz.Ali’ye karşı çıkarak itâattan ayrıldıkları için Havâric (Hâriciler) olarak anılmış, mezheblerine de Hâricilik adı verilmiştir. Kendi ifadelerine göre ise, Allah yolunda huruc etmelerinden dolayı hâricîler adını almışlardır.

Hâricîler başka adlar ve lâkablarla da anılmış, tanınmışlardır. Sözgelimi Hz.Ali’nin ordusundan ayrıldıklarında ilk toplandıkları yer olan Harûra’nın adına izafetle Harûrîler (Harûrîye); Allah’tan başka kimsenin hüküm verme yetkisine sahip olmadığı gerekçesiyle hakem olayına karşı çıktıkları için el-Muhakkime adıyla anılmışlardır. Kendilerinin ençok hoşlanarak kullandıkları isim ise Şürât’tır. Satın alıcı anlamındaki Şârî’nin çoğulu olan Şürât’ı kendini Allah’a verenler, satanlar anlamında kullanıyorlardı. Hâricîler iman sorununa yanlış bir usulle yaklaşarak bu konuda kimlerin kâfir olduğunu tartıştılar. Hakem olayında hakemlik yapanları ve taraflarını kafir ilan ettiler. Cemel Vak’ası’na karışanları ve taraftarlarını lânetlediler. Adâletsiz hükümdara karşı isyanı bütün mü’minlere farı kabul ettiler. Büyük günâhlar işleyen (mürtekîbü’l-kebâir) herkesi kâfir ilân ettiler (el-Bağdâdî, el-Fark beyne’l-Firâk, s. 55).