DOĞAL HUKUK
DOĞAL HUKUK
Her yerde ve her zaman
İçin geçerli, değişmez, en üstün ve en mükemmel olduğu ileri sürülen hukuk
kuralları bütününe doğal hukuk denmektedir. Belirli bir ülkede ve belirli bir
zamanda uygulanmakta olan hukuk kurallarından üstün olduğu, toplumun
sorunlarına en uygun çözümler getirdiği ve bu nedenle de
pozitif hukuk
kuralları üzerinde etkide bulunduğu kabul edilmektedir. İnsan tabiatından
doğduğu savunulan doğal haklar, zaman ve mekâna bağlı olmadan her zaman için vardır
ve onlardan vazgeçilmesi, başkasına devredilmesi mümkün olmayan temel hak ve
hürriyetler şeklinde belirmektedirler. Orta çağda Kilise çevreleri, Yeni
Çağ’da İse hümanist filozoflar tarafından savunulmuştur. Hugo Grotius
(Öİ.1645) ile Samuel Pufendorf (öi.1694) doğal hukuk fikrinin temsilcileridir.
Pratikteki hukuk, devletlerden ve toplumlardan önde geldiği savunulan doğal
haklara yaklaştıkça mükemmelleşmektedir. Yaşama, hürriyet ve eşitlik doğal
hakların başlıcaiarıdır. Çağdaş anayasalarda doğal haklar, temel hak ve hürriyetler
kısmında düzenlenmekte ve bunlara atıflar yapılmaktadır. Doğal haklar, gerçek
bir varlığı olmadığı, teorisyenlerin zihninde yatan bir hukuk idealini
yansıttığı, savunanlar arasında görüş birliği bulunmadığı gibi bakımlardan
eleştirilmiştir. Özellikle pozitif hukuk savunucuları, her yerde ve her zaman
geçerli bir hukuk bulunmadığı, sadece en iyi uygulanan bir hukukun
olabileceğini söylemişlerdir.
(SBA) Bk. Hukuk; İnsan
Haklan.