Allah Varlığı Delilleri, Hudus, İmkan, Nizam, Fıtrat Delilleri, Tasavvuf Metodu

Sayfa 1 / 2

II) ALLAH’IN VARLIĞI

Allah’ın varlığı ve birliği konularında Kur’ân-ı Kerîm’in taşıdığı üslûp ve kul­landığı deliller, bu hususların, selîm ya­ratılışı bozulmamış insanlar tarafından tabii olarak bilinip benimseneceği esa­sına dayanır. Bundan dolayı olmalı ki konuyla ilgili âyetler genellikle soru şek­linde, yahut hayret bildiren uyarı ve kı­nama niteliğinde ifadeler taşır.

Allah’ın varlığı ile ilgilenen ilâhiyatçı ve düşünürler genellikle konunun özel­liği üzerinde durarak O’nun varlığını is­pat etmenin (isbât-ı vâcib) mümkün olup olmadığını tartışmışlardır. Kur’ân-ı Ke­rîm O’nun âlemin yaratıcısı ve devam ettiricisi olduğunu ifade ederken (evvel ve âhir) bir bakıma apaçık bir bakıma gizli (zahir ve bâtın) olduğunu da söyle­miştir. O, varlığını, birli­ğini, olgun niteliklere sahip bulunduğu­nu tabiatın birçok nesne ve olayının gös­termesi bakımından apaçık, fakat zâtı­nın duyu organlarımızla idrak edileme­mesi bakımından gizlidir. Zât-ı ilâhiyyenin dünya hayatı şartları İçinde insan tarafından duyularla idrak edilemeye­ceği, âhirette ise bu idrakin gerçekle­şeceği konusunda İslâm bilginleri bazı görüş ayrılıkları bir yana fikir birliği içindedirler. İbn Melkâ’nın da belirttiği gibi yüksek de­recede bir var oluş gözün idrakine en­gel teşkil eder: göz önce zayıf ışıkları, alıştıkça daha kuvvetlisini görebilir. Bu­nun gibi dünya hayatında yüce yaratı­cının varlığını gösteren işaret taşlarını görebilen gözler, âhirette O’nu doğru­dan idrak edebilecektir.

Allah Teâlâ’nın zâtı duyularla idrak edilemediğine göre O’nun varlığını her­kesin kabul etmeye mecbur kalacağı tarzda ispatlamanın mümkün olmadığını söyleyebiliriz. Aslında beş duyunun sağladığı bilgiler dışında bir bilgi ve ger­çeklik alanının bulunmadığını ileri sü­ren pozitivistler de dahil olmak üzere bütün insanlar, şahsî tecrübelerinin ve duyularının dışında kalan birçok hususu ön yargılarla, yani onların gerçekliğine inanarak hayatlarını sürdürürler. Ne var ki yüce bir tanrının mevcudiyetinin ka­bul edilişi, yakın ve uzak vadeli hayatımızda büyük etkiler meydana getirece­ği İçin zayıf iradeli kişileri bir anlamda rahatsız eder. Bu açıdan bakıldığında “İnanmak”, akıldan çok iradenin fonksi­yonu olarak gözükür. Kur’ân-ı Kerîm’de inkâr yoluna sapan tiplerin, “Öz varlık­ları kabullendiği halde zulüm ve kibir yüzünden” inkâr yolunu seçtikleri ifade edilir.

Şu halde Allah’ın varlığına inanılması, dolayısıyla iman ve din hayatının başlaması zihnî faaliyetin yanında gönlün de harekete geçmesi ve iradenin eğitilmesiyle mümkün olmak­tadır. Şunu da belirtmek gerekir ki iman ve onun temelini oluşturan Allah’ın var­lığı konusu. “İki kere iki dört eder” ölçü­sünde kaçınılmaz bir sonuç olsaydı ter­cihe dayalı bir değer taşımaz, ceza veya mükâfatı gerektirmezdi. Ayrıca semavî dinlerin büyük bir değer verdiği insanın ve onu diğer canlılardan ayıran seçme hürriyetinin üstünlüğü de kalmazdı.

Kâinatı yaratan ve idare eden yüce bir tanrının varlığını ispat etmenin güç­lüğü yanında onu yok saymanın da güç­lükleri yok mudur? Büyük bîr değere sahip bulunan insanın bu durumda his­settiği yalnızlığın doğuracağı bunalım bir yana. bu ikinci alternatif varlık ve oluş problemine bir açıklık getiremeye­cektir. Uçsuz bucaksız kâinatın yegâne şuurlu varlığı olarak gözlenen insanın, bir parçasını oluşturduğu bu kâinatın “Nasıl yaratılıp idare edildiği” sorusuna, ya “Bu konuyu hiç düşünmeyin” tarzın­da karşılık verilecek veya materyalist bazı açıklamalar yapmak mecburiyetin­de kalınacaktır. İnsan için düşünmemek, kişiliğinden ve hürriyetinden yoksun kal­mak demektir. Yaratılışın tesadüf, evrim ve benzeri materyalist teorilerle açıklan­ması denemeleri ise daima akıl ve vic­danı tatmin etmekten uzak kalmış, iler­leyen pozitif ilimlerden de destek gör­memiştir.

Allah’ın varlığı konusunda Kur’ân-ı Kerîm’in benimsediği metot, öyle görünü­yor ki “İnsana saygı” şeklinde ifade edi­lebilecek olan Kur’an felsefesinden kay­naklanmıştır. O, evrenin merkez varlığı kabul ettiği insanın gerek ferdî yüceli­şinin gerekse hemcinsleriyle olan mü­nasebetlerinin insanî değerlere uygun bir şekilde gelişmesinin ancak Allah’a bağlılıkla mümkün olabileceğini ve bu bağlılık duygusunun onun yaratılışında mevcut olduğunu kabul etmiştir, İnsa­nın ve cinlerin yaratılış hikmetini ifade eden âyette yer alan kulluk mefhumu (li ya’budûn) nasıl yo­rumlanırsa yorumlansın. Allah’a bağlan­mak kavramı daima vazgeçilmez bir un­sur olarak kendini hissettirmektedir. “Fıtrat delili” diye adlandırılan ve Kur’ân-ı Kerîm’de edebî bir teşbih ile tasvir edilen inanma yeteneği tabii ola­rak her insanda vardır. Ancak insanî güç ve değerlerden habersiz olma (gaflet), gerçeğe karşı direnme (gurur ve kibir) gi­bi dengesizlikler, İnanma duygusunu kö­reltip manevî değerleri örtebilir. Zaten “İman’ın zıddı olan “küfr’ün asıl anlamı da örtmekten ibarettir. Nitekim gaflet ve zaaf göstermenin mümkün olmadığı hayatın fevkalâde nazik, ciddi ve tehli­keli anlarında hemen herkes yaratılışının gereği olarak Allah’a sığınır, ondan yar­dım diler. İnsanın yaratılışında zaten mev­cut bulunan bu temel özellik karşısında Kur’an’a düşen, kişiyi uyarmak, hatırlatıcı ve yol gösterici bir rol oynamaktır.

Kur’an’da Allah’ın varlığıyla ilgili ola­rak kabul edilebilecek bir âyette O’nun hak olduğunu ispat eden belgelerin hem dış dünyada hem de insanın kendi içinde bulunduğu ifa­de edilir. Bu âyetin ışığı altında ikiye ayırabileceğimiz ispat âyetlerinin ilk gru­buna girenler insanın fizyolojik ve özel­likle psikolojik yapısını konu edinir. İkinci gruba girenler de mükemmel bir dü­zen içinde yer alan dünyanın hayat taşı­ması ve insanın barınması için elverişli olması, canlılar için çok önemli olan su ve ateş gibi unsurları bulundurması, bit­kileri ve hayvanlarıyla insanı beslemesi, dünyanın etrafını saran atmosfer, diğer gezegenlerin sahip olduğu fevkalâde düzen ve ahenk gibi konulan işleyerek bütün bunların gören göz, düşünen akıl ve ibret alan gönüller için Allah’ın varlı­ğı ve birliğinin belgeleri olduğunu ifade eder.

Hz. Peygamber’in ilk muhatapları yü­ce bir tanrının varlığını kabul ediyordu. Bu sebeple Asr-ı saâdet’te ve onu takip eden ashap döneminde Allah’ın varlığı, birliği, İnsan ve kâinatla münasebeti gi­bi konulan müessir ve birleştirici üslu­buyla dile getiren Kur’an beyanlarının dışında müstakil bir ispat çalışmasına ihtiyaç duyulmamıştır. Fetihlerin geniş­lemesiyle İslâm dünyasının sınırları içi­ne giren çeşitli fikir akımları Allah’ın varlığı konusunu da tartışma gündemine getirmiş olmalıdır ki hicrî II. (VIII.) yüz­yılın başlarından itibaren bilginler me­seleye önem vermeye başlamışlardır. Bi­linen ilk çalışmalar, yüzyılın hemen baş­larında Mu’tezile bilginlerinden Ca’d b. Dirhem ve Cehm b. Safvân’a, daha sonra da Ebû Hanife’ye aittir. Ca’d ve Cehm’den günümüze kadar gelen eser bulunmamaktadır. Ebû Hanîfe’ye gelin­ce, onun risalelerinde konu ile ilgili ola­rak yer atan görüşlerini Beyâzîzâde Ahmed Efendi’nin eserinde toplu halde görmek mümkündür. Ebû Hanîfe’ye gö­re peygamberlerin irşadı ulaşmasa bile insan aklını kullanarak kendisinin ve ta­biatın bir yaratıcısı olduğunu bulmalı­dır. O. engin denizin ortasında azgın dalgaların ve sert rüzgârların çevreledi­ği bir geminin kaptansız yolunu bula­mayacağı örneğini, canlıların üreme şek­lini, tabiatta gözlenen değişerek yenilen­me olayını İspatlayın deliller olarak sa­yar. ve böylece naklî metottan aklî metoda geçişin ilk örneklerini vermiş olur. Eş’arî de Ebû Hanîfe gibi daha çok Kur’an’dan malzeme alarak bir yönüyle hudüs, bir yönüyle de nizam deliline benzeyen ispatlar yapar. Kitabü’t-Tevhîd adlı eseri ve hatta Te’vîlâtü’l-Kur’ân’ı ile Sünnî kelâmın en er­ken ve en güzel örneklerini veren Ebû Mansûr el-Mâtürîdî, Allah’ın varlığını nesnelerin yaratılmışlığı (hadesü’l-a’yân) ile ispat eder. Evreni oluşturan nesnelerin ve onların taşıdığı özelliklerin ki ona göre bunlara araz yerine sıfat demek daha isabetli olur yaratılmışlığı ise bilgi vasıtaları­mızın her üçü ile de (haber, duyu ve akıl) sabittir. Mâtürîdî muhtelif âyetlere işa­ret ederek naklin, evrenin yaratılmış ol­duğunu bize haber verdiğini ifade et­tikten sonra duyular yoluyla elde edilen delillere geçer. Ona göre duyu organla­rımızla algıladığımız cisimlerin ihtiyaç içinde bulunduğunu ve devamlı değişik­liğe mâruz kaldığını gözlemekteyiz. Başkasına muhtaç olan ve değişen her şey kadîm olmayıp yaratılmıştır. Aklımız da söz konusu özellikleri taşıyan, hareket ve sükûndan uzak kalamayan kâinatta­ki nesnelerin yaratılmış olduğunu, her yaratılmışın da bir yaratıcısının bulun­duğunu kabul eder.

Gerek kelâm gerekse felsefe cephe­siyle İslâm düşüncesinde şöhret bulan hudûs, imkân ve nizam delillerini ele al­madan Önce Kindî ve Fârâbi’de görülen imkân ve nizam delilleri dışında- bazı ispat şekillerine kısaca temas etmek ge­rekir. İslâm düşünce tarihinde Mu’tezile kelâmından felsefeye geçiş döneminin temsilcisi olan Kindî, felsefî risalelerin­de Allah’ın varlığını ispat eden çeşitli de­liller kullanmıştır. Bunlardan biri, evre­nin yaratılmış olması esasına dayanan hudûs delilidir, ancak bu delil kelâmcılarınkinden farklı bir şekilde işlenerek sunulmuştur. Filozof, muhtemelen ken­disinden tercümeler yaptığı matema­tikçi öklid’den de faydalanarak, fiilen var olan ve evreni oluşturan cisimlerin, do­layısıyla evrenin sonsuz olamayacağını, sonsuz olmayan bir şey için de yaratılmamışlığın söz konusu edilemeyeceğini ispatlamaya çalışır. Kindî, başka bir ispat deneme­sinde önce nesnelerde hem birlik hem de çokluğun bulunduğunu, İhtimalleri bertaraf eden bir düşünce sistemiyle ortaya koyduktan sonra birlik ve çokluk karakterleri arasında bir uyumun (mü­şareket) mevcut olduğunu, bunun da an­cak bir dış müessirle gerçekleşebilece­ğini ifade eder.

Fârâbî’ye gelince o, Aristo’ya ait ol­duğu bilinen hareket delilinden başka nizam delili içinde düşünülebilecek olan inayet delilini, aynca kendisinden bir bu­çuk asır sonra yaşayan meşhur hıristiyan İlâhiyatçısı Saint Anselme’in kullanacağı “Ekmel varlık” delilini kullanmıştır.

Genel olarak İslâm dünyasında baş­vurulan isbât-ı vâcib delillerini şu şekil­de sıralayabiliriz: