Abdullah Kesteli Kimdir, Hayatı, Eserleri, Hakkında Bilgi
Abdullah Kesteli (ö. 948/1541) Mirkâtü’I-luğa adlı Arapça-Türkçe sözlüğün yazarı.
Hayatı hakkında fazla bilgi yoktur. Babasının adı Yûsuf, dedesinin adı Muhammed’dir. Kaynaklarda sadece Aydın’ın Kestel köyünde doğduğu, kadılık yaptığı, Arapça’yı çok iyi bilen, bilhassa lügat sahasında derin bilgi sahibi bir kimse olduğu ve Tire’de vefat ettiği belirtilmektedir.
Mirkâtü’l-luğa 30.000 kadar madde başı kelime ihtiva etmektedir. Müellif bunlardan 14.000’ini Cevheri’nin eş-Şıhâh fi’l-luğa adlı eserinden, 16.000’ini de Firûzâbâdrnin el-Kamûsü’1-muhît’-inden almış ve bu Arapça kelimelerin Türkçe karşılıklarını vermiştir. Mirkâtü’l-luğa’daki sistem Cevherî ile Firûzâbâdrnin sözlüklerindeki sistemin aynısıdır. Kelimenin son harfi “Bab”. ilk harfi de “Fasıl” içinde belirtilmiştir. Sözlükte aranan herhangi bir kelimeyi, son harfinden ilk harfine doğru bir sıra takip ederek bulmak mümkündür. Mirkâtü’I-luğa da, yukarıda belirtilen sıra İçinde, önce Arapça kelimelere verilmiş, sonra da her kelimenin Türkçe anlamı yanına yazılmıştır. Kelimenin birden fazla anlamı varsa bunlar önem sırasına göre sıralanıp araları “Ve” ile ayrılmıştır. Meselâ carîza: “Hacet ve keskinlik ve söze kadir kimse ve kapı eşiği ve rahmet ve yüzün bir tarafı ve ol nâkadur ki kesre veya havuza irişe”. Arapça imlâya göre aynı yazılan, fakat okunuşu farklı olduğu halde mânası bir önceki gibi olan kelimelerde “Misl-i..” ifadesi kullanılır. Meselâ keten “Örgüç”; kitir: “Misl-i keter”. Arapça kelime çoğul ise hangi kelimenin çoğul şekli olduğu belirtilir. Meselâ büyüt: “Cem’-i beyt”; büyütât: “Cem-i büyüt”. Bazan Arapça kelimenin mânası yine Arapça veya Farsça bir kelime ile açıklanır. Meselâ hatime: “Hâtimetü’ş-şey1, âhıruhu”; celîs: “Hemnişîn”. Bazı Arapça kelimelerin karşısına, o kelimenin herkes tarafından bilindiğini belirtmek için, sadece harfi (mâruf) yazılmış, başka bir açıklamaya gerek görülmemiştir. Pek çok Arapça kelimenin mânasını açıklamak İçin yanına “Hilâfu.” yazılarak onun zıddı olan kelimeden faydalanılmıştır. Meselâ bâtın: “Hilafü’z-zâhir”; eymen: “Hilâfü’l-eyser”; eysen “Hilafü’1-eymen”. Abdullah Kesteirnin Mirkâtü’1-luğa’da kullandığı Türkçe. XVI. yüzyıl Türkçesi’dir. Eserdeki Türkçe metnin fonetik ve morfolojik özellikleri ile kelime hazinesi, o devir Batı Anadolu Türkçe-si’nin dili hakkında bir fikir vermektedir. Meselâ yuvarlak sesli olan bazı kelimelerin düz sesli şekilleri de kullanılarak ses uyumuna riayet edilmiştir: kapu-kapı ; demür-demir (bk. vats); yasduk-yasdık. Bu örneklerde hem yuvarlak hem de düz sesli olan kelimeler. Beylikler ve ilk Osmanlı devri Türkçesi’nde imlâda daima yuvarlak olarak gösterilmiştir. Üçüncü tekil şahıs iyelik eki Osmanlıca’nın son zamanlarına kadar sesli uyumuna tâbi olmamış ve imlâda daima şeklinde yazılmıştır. Fakat Mirkâtü’l-luğa’daki bazı örneklerden bu genel kaidenin daha çok imlâda geçerli olduğu, konuşma dilinde ve hatta halk diline yaklaşan metinlerde bu kuralın istisnalarına rastlandığı anlaşılmaktadır. Meselâ suyu çok kuyu (bk. cayiem); otu yanmış yır.
Mirkatü’l-luğa’nın Türkçe metninde bugünkü yazı dilinde kullanılmayan pek çok kelime vardır. Meselâ azırgamak: “Azımsamak, az ve ehemmiyetsiz görmek”; biniv: “Binme”; biti: “Senet, belge”; çönge: “Kütleşmek, kesmez hale gelmek”; dörden dörden: “Dörder dörder”; dutruk: “Ateşi tutuşturmak için kullanılan çörçöp”; sağu sağmak: “(Ölünün iyiliklerini sayarak) Feryat etmek, ağlamak, ağıt söylemek”.
Mirkatü’l-luğa’nın yazma nüshalarından en önemlileri, İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi, Süleymaniye Kütüphanesi, Viyana Kütüphanesi (bk. G. Flügel, 1, 118, nr. 113 |946/1539]) ve Berlin Kütüphanesi’ndeki (Staatsbibl., MS Or. Quart, nr. 977 1964/1557|) nüshalardır.
Yakın zamana kadar üzerinde müstakil çalışma yapılmamış olan Mirkâtü’l-luğa hakkında 1983 yılında bir doktora tezi hazırlanmış, fakat henüz yayımlanmamıştır. Bu tezde “Arapça-Türk-çe Sözlük” (s. 58-450) ile “Türkçe-Arapça Sözlük” (s. 451-568) başlığı altında iki ayrı kelime listesi verilmiştir.
Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi